قیر های محلول

قیر های محلول

قیر محلول به مخلوطی از قیر و یک حلال مناسب (مثلاً نفت سفید یا بنزین) گفته می‌شود. نوع و کیفیت قیرهای محلول به کیفیت قیرهای خالص اصلی، نوع حلال و مقدار حلال بستگی دارد. این قیر در درجه‌ حرارت محیط مایع است یا با کمی حرارت به مایع تبدیل می‌شود.

قیر محلول در انواع آسفالت‌های پوششی مورد استفاده قرار می‌گیرد. سرعت گیرش یا سفت شدن این نوع قیر بستگی به نوع محلول دارد. عدم دسترسی به وسایل گرم کننده قیر ، تجزیه شدن قیر در حرارت های بالا ، سرد شدن قیر در هنگام کار ، عدم امکان نفوذ آن در مواد معدنی متخلخل ، لزوم ایمنی کارگران ، آتش سوزی و صرف وقت باعث می شود که در بعضی موارد از قیرهای محلول استفاده شود .

قیرهای محلول در راهسازی برای اندود های سطحی ، نفوذی، آسفالت سرد کارخانه ای و یا مخلوط در محل مصرف می شود.

قیرهای محلول بر حسب سرعت گیرش و نوع حلال به 3 گروه زیر تقسیم می شوند:

-قیر تندگیر (RC):
به دلیل سرعت بالای تبخیر بنزین، قیر حل شده در بنزین سریع‌تر سفت می‌شود. این قیر، اصطلاحاً قیر تندگیر نامیده می‌شود.

-قیر کندگیر (MC):
قیرهایی که در نفت سفید حل شده‌اند، قیر کندگیر نامیده می‌شوند که سرعت تبخیر نفت از بنزین کندتر و طولانی تر است.

-قیر دیرگیر (SC):
قیرهایی که در نفت گاز یا نفت کوره حل شوند، قیر دیرگیرگفته می‌شود.