قیر های محلول

قیر محلول به مخلوطی از قیر و یک حلال مناسب (مثلاً نفت سفید یا بنزین) گفته می‌شود. نوع و کیفیت قیرهای محلول به کیفیت قیرهای خالص اصلی، نوع حلال و مقدار حلال بستگی دارد. این قیر در درجه‌ حرارت محیط مایع است یا با کمی حرارت به مایع تبدیل می‌شود.

قیر محلول در انواع آسفالت‌های پوششی مورد استفاده قرار می‌گیرد. سرعت گیرش یا سفت شدن این نوع قیر بستگی به نوع محلول دارد. عدم دسترسي به وسايل گرم كننده قير ، تجزيه شدن قير در حرارت هاي بالا ، سرد شدن قير در هنگام كار ، عدم امكان نفوذ آن در مواد معدني متخلخل ، لزوم ايمني كارگران ، آتش سوزي و صرف وقت باعث مي شود كه در بعضي موارد از قيرهاي محلول استفاده شود .

قيرهاي محلول در راهسازي براي اندود هاي سطحي ، نفوذي، آسفالت سرد كارخانه اي و يا مخلوط در محل مصرف مي شود.

قیرهای محلول بر حسب سرعت گیرش و نوع حلال به 3 گروه زیر تقسیم می شوند:

-قیر تندگیر (RC):
به دلیل سرعت بالای تبخیر بنزین، قیر حل شده در بنزین سریع‌تر سفت می‌شود. این قیر، اصطلاحاً قیر تندگیر نامیده می‌شود.

-قیر کندگیر (MC):
قیرهایی که در نفت سفید حل شده‌اند، قیر کندگیر نامیده می‌شوند كه سرعت تبخير نفت از بنزين كندتر و طولاني تر است.

-قیر دیرگیر (SC):
قیرهایی که در نفت گاز یا نفت کوره حل شوند، قیر دیرگیرگفته می‌شود.